Ik doe mee omdat ik graag geld inzamel voor een toekomst waarin kanker niet langer een zekere dood betekent. Kanker is overal om ons heen en ik heb aan twee handen niet meer genoeg om alle gevallen in mijn omgeving te tellen. Vroeg of laat krijgt iedereen er op een manier mee te maken, dus ik steun graag het onderzoek naar manieren van genezing, verlichting of het voorkomen van kanker.

Ik had verwacht dat dit een aparte, misschien wel zware, emotionele dag zou worden. Dit viel uiteindelijk mee. Ik denk dat we daarvoor te gespannen waren voor wat komen zou. Tijdens deze dag werden we geconfronteerd met veel afbeeldingen van mensen die overleden zijn aan kanker en nabestaanden die hen aan het gedenken waren bij speciaal hiervoor aangestoken kaarsen. We gingen de berg bekijken met de auto, de route was verbazend steil en zelfs in de auto duurde het nog best lang om de top te bereiken. Onderweg ging elk gesprek over hoe we de klus morgen gingen klaren.

Ik had vandaag ook last van een plotseling verschenen knoop in mijn kuit. Gelukkig waren er fysio vrijwilligers aanwezig. Een van hen heeft dit, niet zonder pijn, weg kunnen masseren.

We hebben besloten ieder op ons eigen moment te starten: Stan om 04:30, Ikzelf om 05:00 en Toine om 06:00. Vroeg naar bed dus.
 

Om 04:53 ben ik begonnen aan beklimming 1. Het was nog donker. Ik ren langs vele wandelaars met zaklampen en lampjes bungelend aan hun rugzakken. Het enige waar ik aan denk is dat ik niet te snel moet gaan, er komt nog genoeg.

De fietsers uit mijn startgroep zijn al vooruit gesneld. Bij de eerste helling op weg naar bocht 21 is het al flink steil: 10%. Hier zie ik een hoop fietsers die zich omhoog werken. Een flink aantal blijft me (soms maar net) voor, de rest haal ik in! De snelste zijn natuurlijk al bij bocht 20 of verder. Nog steeds kijk ik elke minuut op mijn sporthorloge of ik me niet te veel inspan. 

Na het slagveld van de eerste kilometers kom ik in een cadans waarbij de meeste fietsers me gestaag inhalen en me soms bemoedigend toespreken. De langzame fietsers en wandelaars zijn meestal met hun eigen uitdaging bezig. Ik trim door en houd mijn hartslag laag in Z3. 

Het is kennelijk licht geworden zonder dat ik het heb opgemerkt, want op zo'n 6,5 km zie ik een prachtig uitzicht op Bourg d'Oisans. Ik stop hier even om een foto te maken en deze rond te sturen. Het is dan inmiddels 05:49 en ik ben bijna bij bocht 11. Ik realiseer me dat ik al op de helft ben en dat het eigenlijk best goed gaat. Het steilste stuk heb ik al gehad. Bij bocht 9 ben ik nog een keer kort gestopt voor een foto. 
 

Op de top van de Alpe d’Huez is het 6°C. Ik heb hier dus maar een lange broek gekocht en gekeken naar de andere finishers. Zij kwamen allemaal met andere emoties over de finish. Blij, huilend, met foto's van dierbaren en sommigen alleen op prestatie gericht.

Ineens zie ik Toine voorbij flitsen, hij gaat meteen door voor de 2e ronde. Even later was Tariq ook op de berg. We hebben samen gepraat over hoe het evenement was en hoe mijn klim was gegaan. Ik zie dat iedereen door gaat, Ik besluit niet te wachten op de saamhorigheidsklim, maar nu meteen nog een keer te gaan! Ik voel mij nog verbazend goed en ook mijn spieren waren nog niet verstijfd. 

Om beneden te komen was ik 1,5 uur bezig. Ik moest met drie gondels en een bus. Ik praat wat met anderen en iedereen gaat die berg nog op. Bij het hotel smeer ik even zonnebrand en maak ik mijn drankjes. 
 

Beklimming 1: 02:10 uur
Beklimming 2: 02:27 uur

Eigen opbrengst: €2.625,04
Totale opbrengst Coosto Warriors: €10.982,04